Bu bölümde daha çok “SEN”i konuşacağız. SEN nasılsın? Neler hissediyorsun? İhtiyaçlarını ifade edebiliyor musun? Bazen “şu an neye ihtiyacım var“ diyebilmek bile fark yaratabiliyor.
Eğer hamileysen hayatındaki, bedenindeki ve iç dünyandaki bu değişimi karşılama şeklin nasıl?
Eğer doğum yaptıysan, bebeğine yönelmişken kendine ve içinde yaşadıklarına bakabiliyor musun? Karmakarışık duygularını kendine ifade edebiliyor musun?
Yeni anne olmuş birçok kadın seninle benzer deneyimler yaşayabiliyor. Yalnız değilsin…
Bedenlerine ve anneliğe mesafe alan ve özünde var olan “annelik” kaynaklarına yabancılaşılan (yabancılaştırılan) annelerin artık özgürleşmesi gerektiğine inanıyorum. Çocuğunun büyümesine eşlik ederken benzer yaklaşımları içselleştiren; en başa derinden kurulan ilişkiyi koyan; “eksik” değil “yeterli” hisseden; “mükemmel” değil “gerçek ve samimi” olan; kendi dönüşümüne izin veren annelerin büyük bir topluluk oluşturduğunu hayal etmeni istiyorum.
Burada bazen psikolog bazen merak eden araştırmacı kimliğimle ama en çok da anne kimliğimle var olacağımı bilmeni isterim. Niyetim teorilerle veya ihtiyacından fazla bilgiyle kafa karışıklığı yaratmak değil. Asıl niyetim kendini daha yakından tanımana destek olmak.
Gücünü gerçek olmaktan alan…Dayatmaların ya da herkes gibi olmanın peşinde koşmayan, özgünlüğünü ve kendi olmayı kutlamayı bilen… Sorgulanmadan kabul edilen sözde “doğrulardan” ayrıldığı için tereddüt etmeyen aksine kendi çocuğuyla kurduğu bağın ve ilişkinin biricikliğine inanan… Anneliğinde kendini kaybetmeden kendini bulabilen; değişimden ve ruhsal olarak özgürleşmekten korkmayan annelerle…
Olduğumuz Gibi’de buluşuyoruz.
